Fasnacht 2024

SUJET: Uusbixt

Dr Zeedel

(brinslet vom Frank)

E Binggis isch mit der Mamme im Affehuus vor der Vari-Schybe,
Der Glai goht scho wyter und mecht nid so lang blybe.
D Mamme rieft: Kumm go luege, was die do mache;
Ai wie härzig, was mache die fir komischi Sache!
Ein kratzt sich am Fudi, en andre schiesst sy Ässe umme
Dert ääne zieht ein däm nääbe dra am Schwanz, sone dumme.
D Mamme muess lut lache, doch der Glai ka’s nid verstoh,
Denn dehaim loht si ihm so ebbis nid lo dure go.
Waisch wie scheen wär‘s doch, en Äffli z’sy,
Absoluti Freyheit, Spass und d Zyt, die goht nie verby.

Erscht geschter het är Brotkigeli ummegschosse
Und denn us Verseh sy Milch iber der Disch usgosse.
Au won är im glaine Schweschterli am Zepfli zooge het,
Het der Babbe gsait: jetzt isch Schluss, ab ins Bett!
Am nyni im Bett und nyt isch meh mit «Fortnite» zogge,
Hälfe im Huushalt, lehre fir d Schuel und ufrächt hogge.
Geschter het är mit Schnee e Pfyffli an d Fasade gmoolt,
Do het der Nochber grad no d Schugger gholt.
Nid mol tschille mit de Kollege goht - dä armi Dropf -
Läärt ihm die Alti us em 3. e Kessel Wasser ibere Kopf.
Wenn är heert, was si Babbe alles het verbroche,
Wär d Mamme nid nur am Iberkoche,
Nei, är bhauptet sogar z’saage,
Es ging ihm ans Lääbige, an Kraage.
Wottsch als Kind in däre Gsellschaft funggtioniere
Muesch du dir di Härz und Witz abtrainiere.
Als Neutrum, gschlächtsneutral, uniformiert,
Wirdsch zer Individualiteetslosigkeit umfunggtioniert.
Ohni Horizont und mit Reegle zuebetoniert,
Fir e Lääbe als Erwaggsene alles anderi als trainiert.

Do kunnt e Vari-Äffli zer Schybe und glotzt ganz ungeniert,
Wett wisse, was dert usse in däre grosse Wält passiert.
Affe mit buntem Fäll, uf em Kopf lang oder au kahl,
Sy kemme und gehn vo linggs, vo rächts, vo iberall.
Ässe, wo glitzrig umhilt und Dringge, wo farbig isch,
Ebbis in de Händ, wo schwätzt - einfach fantastisch.
S Äffli luegt zrugg in sy glaini Wält und dänggt fruschtriert:
Isch das alles, wony grieg und wo in mym Läbe passiert?
Do inne mecht y nid blybe, sicher nid fir eewig.
Muess do uuse, us däm bleede Affe-Keefig!

Kuum het dä Gedangge kenne in däm junge Äffli ryffe,
Het äs die näggschti Chance by sym Schepfli griffe!
Uusbixe, uuse in die grossi wyti Wält,
Kai Ahnig vo Verantwortig und scho gar nid vo Gäld.
Vor luuter Neyem duet äs schnäll vergässe,
Was ihm die Alte verzellt hän bim letschte Ässe.
«Es ka jo sicher sehr spannend sy dert usse,
Die allergreschte Affe läbe nid do inne, sondern dusse.
Muesch nur uf uns loose und alles isch wunderbar,
Griegsch alles, wo du bruchsch, das isch doch klar.
Aber äs mecht sich entfalte und sini Dreym uslääbe
«Bruh» – die Alte sin mit ihrer Sicht jo so dernäbe!
Was interessiert ihn s Glaafer vo de Wysskopf-Meloni
Oder denn die Verschweerige vo de Trumpkopf-Äffli goppeloni!
Au wenn der Orang-Putan ins Gheeg vo de Javenskys ymaschiert,
«WTF» – die Gschichte hän ihns no nie intressiert.
Während der rot Kim-Aff mit de Schinpinse duet fleerte
Und der halb Zolli bedroht, sone Gsteerte,
Dien si bi de (W)Oll-Affe straigge und jeemerle wie immer,
Besser wird’s aber nid – nur no schlimmer.
«Das Zyyg isch so «lame» – kasch es fir di bhalte;
Es beriehrt my nid, y due jetzt sälber my Läbe gschtalte.»

Mit grossem Elan isch es uusbixt und in d City grennt,
Nimmt unterwägs, was es wott, so wie’s es vom Zolli kennt.
Es git kai Halte und kai Ruggsicht do im Freye,
Loht si Drägg an Ort und Stell an Bode keye.
Denn sell äs sich no s Ässe und s Wohne go verdiene,
Die hän jo kai Plan (genauso wie die Griene).
S Ässe isch jo bis jetzt au immer pinggtlig ko,
Und denn han y au immer das won y will, ainfach gno.
S Schloofe isch vellig overrated, save und so ebbis vo;
Wenn y wott, kann y aifach zu myne Kollege go.
E bitzli lut sy, wo isch do der Stress – nundefahne
Wenn’s di steert, gang doch neyme anderscht aane!
Wie nice isch das denn, kenne z’ mache, was me will.
Kai Gmegger vo den Alte, es isch aifach still!

Doch do fohts a rumple, es isch eso wyt,
Der Maage git aa, «Ässe!», ‘s wird langsam Zyt!
Dä Typ vom Keefig kennt ändlig s Fueter bringe
Sy Maage duet langsam Seiligumbbi springe.
Doch us irgend aim Grund, git’s fir ihns kai Ässe,
Me het’s schlicht und aifach vergässe.
S Wätter isch uf ai mol au sehr grau,
Kalt wird’s und mied isch äs au.
Syni Kollege sin nid do, wie versproche,
Sinn nid mitko oder unter der Rogg vo de Mamme kroche.
Die grosse Affe do usse, das isch unglooge,
Mache um ihns unterdesse e grosse Booge.
In däre grosse wyte Wält akoh, merggt äs bald irritiert,
Do het niemer ufs gwartet, s wird jetzt einfach ignoriert.
Es het so toll agfange und alles het klabbt,
Laider isch äs do in e Schyynwält yyne tabbt.
‘S het ihm niemer gsait, was das bedyttet, in kaine Laage,
Wenn äs nid aaneloost, wenn die «Alte» ebbis saage.

Ganz dief inne in sym Kepfli gheert äs e Stimm,
S Härzli wird warm und alles isch nimmi so schlimm:
«Es ka jo sicher sehr spannend sy dert usse,
Die allergreschte Affe läbe nid do inne, sondern dusse.
Muesch nur uf uns loose und alles isch wunderbar,
Griegsch alles, wo du bruchsch, das isch doch klar.
Mit e bitzeli Hilf vo tolle Männer und Fraue,
Kunnt äs wider zrugg dert aane, wo’s isch abghaue. 

Sig’s als Binggis, Junge oder Äffli, das muesch wisse
Lehn die Erwagsene s Verständnis fir sy sehr vermisse.
D Erinnerige schyne us ihre Hirni uuseglescht, 
Vo de Buebe-Straich, de Spil und em erschte Absturzfescht.
Sälber hän si e Lehr als Usbildig durchlaufe,
Dien jetzt mit Drugg uf d Kinder e Studium erkaufe.
Was isch do nur in unserer Gsellschaft passiert?
Intolerant und zunere Kinderwieschti mutiert.
In Watte pagge und denn iberbehietet wärde si,
Sälbschtschtändigkeit und Vertraue goht do vellig hi.
Doch do wird e Rächnig ohni Hormon gmacht:
Die wärde ko und zwar mit aller Macht!
Drum isch es wichtig, ass sy kapiere,
Näbscht gwinne, kame au verliere!
Lehnt se lo uusbixe, immer e bitz.
Es kunnt besser, das isch kai Witz!

Bevor ihr mien uusbixe ums verregge,
Kemmet zu uns, de Junge Schnurebegge!
Mir mache der Aff, dien musiziere, pfyffe und drummle,
Mit lachendem Härz schwankend durch d Gasse bummle,
Mit Dääfi vom Waggis im Sagg, Mimeesli vom Ressli-Wage,
Dien mir mit de Fiess gnisslig in de Räbbli baade.
Isch’s denn verby und bisch druurig, Ändstraich, wunderbar,
Kunnsch zu de Junge Schnurebegge, das isch doch klar!